اوایل رابطه بمن میگفت، من خیلی آرام و کم حرفم و این هیجان و پرحرفی تو نیمه ی خالی مرا پر میکند ولی بندخدا نمی‌داند من خودم بیماری سکوت دارم، خدا نکند عامل و عوامل سمی بمن نزدیک شوند تا باعث شوند مثل یک لاک‌پشت نجیب دست و پاهایم را جمع کنم و به درون لاک خود بنشینم و هی از سوراخ های لاکم بدودم و بدودم و بدودم...
اصلا حوصله ندرم راجب یک موضوع بیشتر از یک سطر حتا بنویسم، اصلا توان و روانش را ندرم واقعا کلافه میشوم انگار که یک موش نفرت انگیز از یک نقطه ی سرم به یک نقطه ی دیگر سرم می‌رود و من تلاش می‌کنم این سگپدر بی‌خاصیت را بگیرم و دور کنم از روان مظلوم و آواره ای که هر کسی که الان از من اخلاق خوب طلب دارد، دستی در آلوده کردن روان و سرنوشت من دارد.
خاطرات کربلایم را ننوشتم، نتوانستم بنویسم، روان سالمی نداشتم، روانم آرام بود، ولی مشکل اینبود که زیادی آرام بود و این باعث شد که لال بشوم بنشینم خیره شوم و اشک بریزم و اشک بریزم و حتا یک جمله ی کامل در مغزم شکل نگیرد. و حتا الان که توانستم دستم را به قلم بگیرم، بترسم که دوباره چه وقتی این بیماری کیری به روانم حمله خواهد کرد و تمام اراده و اختیارات مرا به سلطه بگیرد.
حتا در این بیست روزی که اینترنت هایمان قطع شده انگار روی من تاثیر و تشدید شده چون در این مدت یکبار رابطه ام به لبه پرتگاه رفته و امشب هم انگار مرگ مغزی شد و خابید.
امروز بعدظهر خیلی سعی کردم از انفعال افکار و اعمالش بگویم اینکه اینهمه سکوت و ثبات هم باعث می‌شود بجایی برسی که ببینی دیگران سرنوشت و انتخاب هایت را به گا داده اند، ولی او مثل همیشه با عزت نفس پرجذبه اش کاری کرد که من بیشتر فکر کنم بیمارم و چقدر نیاز دارم به مرد آرام و قوی مثل او، دقیقا او...
