همیشه کف اتاق، روی شوفاژ یا روی اوپن آشپزخانه نشستم و مینویسم، یا اینکه وقتی میخاهم بنویسم یا قبل خاب در تاریکی اتاق یاد وبلاگ نازنینم میوفتم ولی اینبار از کف خیابان های قم مینوسم از این نماز جمعه و چند هزارمین راهپیمایی ای که در این بیست و هشت سالگی خودم را به آن رساندم، به جایی که تعلقی به آن ندارم ولی اصرار دارم جزو آن باشم. جزوی از تفکر انقلابی که از عملکرد انقلابی هایش بیزارم، با قوانین حکومت اسلامی اش مشکل دارم، انقدر مشکل دارم که انگار ضد انقلابی ام که استعداد شورش دارد ولی من نمی‌توانم خودم را جزو آن ندانم، من فقط علاقمند و مرید تفکر و اندیشه های پیدا و پنهان امام بودم، اندیشه هایی که چهل سال بعد از انقلابش چیزی از آن مفاهیم نمانده، الان فقط یکسری جوان عقده ای سربرآوردند که ساعت یک نصف شب سوار بر تویوتای سپاه میشوند، در خیابان ها تاب می‌خورند و بجای اینکه به شهروندان حس امنیت بدهند، آنها رو وحشت زده از قم و ایران و حکومتی می‌کنند که نه عدالت علی را نه عملکرد امام را در هیچکدام از قوانینش اجرا نکرده است.
