از تراکم حوادث باهمدیگر حس زندگی دارم، امید به ادامه دادن که همیشه دارم ولی اینطور حس میکنم واقعا دارم مثل آدمیزاد زندگی میکنم. واقعا من متعلق به خانواده ی خودم نیستم، من مرد جامعه ام، من نمی‌توانم بنشینم خانه مطالعه کنم ساکت باشم آرام آرام نظافتم را خیاطی ام را آشپزی ام را بکنم و بروم لباس های شسته شده ام را پهن کنم و شبها را با دغدغه بستن موهای بلندم بخابم.
من وقتی در یک فاصله ی چهل ثانیه ای در گذشتن از پله برقی با چهار نفر و چهارتا داستان رو روایت سلام و احوال پرسی میکنم و از خودم راضی ترم. آه پروردگارا خودت را بندگانت را از من راضی نگه دار... آه پروردگارا من را ساکن سرزمین هایی قرار بده که تعلق ذهنی و شخصیتی به آنجا داشته باشم.
بشرا بلخره راهی مشهد شد، بعد از یک هفته خانه تکانی و چمدان باز و بسته کردن بخر و بیار و ببر و بشور و بساب و پهن کن و جمع کنو بیار دوباره پهن کن باز هم کارها را نیمه کاره برای من گذاشت و رفت، ولی بدتر از اینکه من را با یک خانه ی بهمریخته تنها بگذارد من را گرفتار یک خانه با والدینی که سوژه ی دیگری جز من برای ابراز نگرانی ندارند، کرده است. آه پروردگارا این چهل روز سفر طرح ولایت او را آخرین روزهای زنده بودن من در این دنیا قرار نده...
بگذریم یلدا را دیدم، بگذریم حسینپور حراست را اخراج کردند، بگذریم امروز فروش کم بود، بگذریم بابا در آن هایپر خراب شده به هر سو بچرخی ده ها پند و حکایت دارد
امروز فقط تولد زینب زیبا و نوشتی است، کلا نوشتن از زینب زیباست، من از زنان قوی و صبور واقعا حس زندگی میگیرم، من واقعا از خوشحال کردن زنان قوی حس زندگی میگیرم. من واقعا از معاشرت و رفاقت با زنان قوی، قوی میشوم.
با ده داستان و التماس اجازه و برگه ی استراحت از خانم اکبری گرفتم و خودم را با یک دست به کیک و یک دست به دوربین به زینب رساندم، و وای بر من اگر حتا یک لحظه از امروز را با ننوشتنش از یاد ببرم...
