آبگوشت جمکران

جمکران هرهفته ی سال شبهای چهارشنبه گوشت کوفته ی آبگوشت با چایی نذری میدهد، من و وحید هم گاهی رفتیم در صف جمعی افرادی ایستادیم که چهارنفری روی یک موتور آمدند فقط گوشت کوفته بخورند و بروند سر روی بالش سفت بگذارند و دوباره صبح بیدار شوند باسن روی موتور سفت بگذارند.

بگذریم، حماقت جماعت بی پول در کسب ثروت و بیتفاوتی شان در نبود سرمایه، بیشتر عصبی ام میکند تا اینکه نداریشان ناراحتم کند، بگذریم مادر بگذریم...

امروز اولین سه شنبه ی آبان ماه که بعد فوتبال رفتیم جمکران نماز بخانیم وحید تعریف کرد که پنجشنبه ی هفته ی سوم مهرماه که سید سر توییتر بامن قهر کرد سه شنبه هفته ی بعدش رفته بوده جمکران تا گوشت کوفته بخورد ولی با ساختمان تاریک و خلوت و شکم پر سروصدا روبرو شده و برگشته به خانه.

خنده ام می‌گیرد خدا در سقاخانه ی جمکرانش را در تنها سه شنبه ای می‌بندد که وحید سعی دارد همسرش را تنها بگذارد و غذا نخورد...

ای قربان خدا بشوم که در تیم من با حریفم بازی می‌کند...

لبنان سرزمین جهاد

از پیکرهای خونالود کودکان فقط محزون شدم، از مخروبه های لبنان و غزه منقلب نشدم آنجایی فرو ریختم که زن آواره ی لبنانی وسط کار و یاری رسانی به محسن مقصودی خبرنگار ایرانی گفت سلام ما را به امام خامنه ای برسانید زن دیگری گفت سلام ما را به امام رضا برسانید

حتا الان که این را می‌نویسم هم منقلب میشوم از این استحکام و قوت ایمان

حتا مترجم مستند هم حین ترجمه گریه اش گرفت...

آه از دل امام زمان...

برای فرزندم

بهتر بود روزهای قدیم را برات می‌نوشتم ولی فکر کردم شاید به تو مربوط نباشد یا اینکه به پدرت بدبین شوی

از پدری که برای همه خوب است ولی برای مادرت شمر است

دشمنی و بدخاهی دیگران رو نمی‌بیند ولی محبت و دلسوزی مادرت را سم می‌داند

با مادرت بدترین رفتار را میکند ولی تحمل همان را برای خودش ندارد

از روزی که فهمیدیم پدرت ضعف ناباروری دارد تقریبا دو هفته ای میگذرد، دکتر سفارش نخود کرده پیاز و کاسنی و تخم مرغ و عسل و زیتون کرده، از همه اینها هر روز برایش پختم گذاشتم

بعضی ها را می‌خورد بعضی ها را قبول نمیکند که بخورد

از این مشکل خیلی حرف زده ایم این مشکل را ساده سازی کرده ام مفهوم مشکل را از این مسئله برداشته ام، نکند پدرت خیال کند که توانایی کافی برای همسر بودن و پدر بودن را ندارد.

امشب بعد از مدت ها پدرت پیشنهاد بیرون رفتن را داد، مردی که هیچ پیشنهادی هیچ درخواستی هیچ حرکت جدیدی و شروع کننده ای نمی‌زند، شاممان ژامبون و خیارشور و گوجه بود، کمی پیاز کوچک هم حلقه کردم، ازش خاستم کمی بخورد بلکه بدون قرص و دارو درمان شود.

رفتیم پار‌ک پرحاشیه ی شهرک قدس از طرفی بوی بنزین داخل حلبی پر آتش، از یک طرف بوی گُل قلیان سیگار... دوستش آمد نشستیم حرف زدیم خندیدیم خوردیم.

پدرت یک جمله ی اعتراضی و محرکی من به اینکه پیاز بخورد بچه دار شود ناراحت شده ولی از اینهمه کلمان کسشر و ک*کش و تخمی شخصی برایش بی معنی است

آه از پدر بی منطق و خودخواهت...

شک

وحید ظاهر ساده ای دارد، نه از آن ساده ها که چیزی نفهمد نه از آن ساده ها که بلد نباشد کاری کند، نه؛ از آن‌ ساده هاست که نمی‌تواند خودش را ساده نشان دهد. می‌گذرد.. از هر گفتار و رفتاری می‌گذرد ولی بعدا پشیمان می‌شود که گذشته است. باید برخورد می‌کرد اعتراض می‌کرد داد می‌کشید فریاد می‌زد... وحید از آن ساده هاست که از هر مسئله ی کوچک و بزرگی میگذرد، به انسان ها اهمیتی نمیدهد، وحید از آن بی‌تفاوت هایی است که بمن هم اهمیتی نمیدهد. من برای او فقط یک دختری ام که وارد زندگی او شده ولی او برای من کوه است جنگل است... ترس است درخت است... صعود است سقوط است... برق است باران است... غرق است نجات است... خودش مرا می‌آزارد مرا می‌کشد مرا زنده میکند. وحید مرا به آغوش می‌کشد گرمم می‌کند نفس می‌دهد طوفان بپا می‌کند ولی سیرابم نمیکند، مرا تشنه رها می‌کند مرا تشنه ی خودش نگه می‌دارد تشنه ی نگاهش تشنه ی توجهش... تشنه ی یک تماس شب بخیر یک پیام صبح بخیر... من تشنه لبان و افت و خیزان هی بدوم بچرخم دنبال اینکه چه نوری چه نسیمی وحید بی‌تفاوت و بی‌توجه و کور و کر مرا گرفته که همان یکذره توجهی که بمن داشته را از او گرفته؟!

وحید بمن اعتماد ندارد خیال می‌کند او وقتی نباشد من خیانت میکنم، او مرا بازجویی کرد او تمام مبایل مرا زیر رو کرد تمام پیام های مرا خواند، مرا با پیام های دوسال پیش بازخواست کرد گفت توضیح بده توضیح نداده تهدیدم کرد... گفت مرا رها میکند گفت باید سیمکارت هایم را عوض کنم، دیگر نباید با کسی حرف بزنم. وحید میخواهد تمام کارهای نکرده اش را روی من اعمال کند روی منی که قبلا بلاهایی برمن اعمال کردند که حالا شده ام همینی که نمی‌توانم بی‌گناهی ام را اثبات کنم، نه به خانواده ام نه به دادگاه نه به هیچکسی که نفس می‌کشد... آری هیچکسی با دیده ی دنیا نمی‌تواند ببیند چه بر گذشته فقط مرگ میتواند، مرگ من می‌تواند بفهماند که نتوانستم بی‌گناهی ام را ثابت کنم...

منفی بافی میکنی دیگه

من اشتباه کردم! من اشتباه کردم از آن روزهای اولی که وحید را دیدم ننوشتم، از آن‌ روزهایی که مرا به شهربازی میبرد، کافه می‌برد کاپشن تنش را روی دوش من میگذاشت، به کارتم پول میزد، یواشکی داخل کیفم پول میگذاشت، شبها تا صبح مرا در شهر می‌گرداند ساعت ها بغلم میکرد، اشک هایم را پاک می‌کرد مرا می‌خنداند، از تربیت فرزندان آینده اش میگفت...

از آن وحید حالا فقط یک صدای سرد و بیروح پشت تلفن مانده که دیگر علاقه ای به دیدار من ندارد، دیگر آن مسیر نیم ساعتی را که ده دقیقه ای طی می‌کرد تا بیاید و فقط مرا ببوید، برایش اتوبان زنجان تبریزی است که هرچه می‌روی به مقصد نمیرسی.

حالا حتا به موزیک نبض احساس می‌رسد آنرا رد میکند، دیگر آن وحیدی که برای بدست آوردن دل من، مرا تا کربلا برد، حالا دل و قلب و احساس من به پشم های بازوی راستش هم نیست.

انگار علاقه و ازدواج برای وحید اورست فقط یک سعود بود که برسد پرچمش را بکوبد و برگردد و باز به سیر و سفرهای افقی اش ادامه بدهد...

وحیدی که اجازه نمی‌داد حتا افراد و حوادث سمی به سمت من بیایند... وحیدی که از حذف گذشته و افکار و افراد منفی میگفت حالا درمقابل طعنه و متلک های افراد بدردنخورش بمن می‌گوید تو منفی بافی!

آری یک فردی که عامدانه و مالکانه از تسخیر و توجه اطرافیانش می‌گوید ولی چشم هایش بمن ابراز تنفر می‌کند، من درمقابل این فرد منفی بافم، ولی من تماما منفی بافم و جایی برای حسادت ندارم...

 

بشقاب های جهیزیه

سالها پیش وقتی دایی موسا برای سکونت به قم آمد تعداد زیادی از وسایل خانه و آشپزخونه و پذیرایی اش را بما فروخت، آن زمان ها خیلی کودک بودم، تصاویر مبهمی در ذهنم دارم که آن جعبه ها را آوردند ولی باز نکردند، چون هنگام خرید باز کرده بودند و دیده بودند و پسندیده بودند، ولی وقتی به خانه آوردند من اصلا جرات نکردم دست به آنها بزنم، فکر میکردم چون بمن تعلق ندرد، اینکه می‌گویم فکر میکردم، الان شده است فکر میکردم، تا زمانی که پسری بنام وحید وجود نداشت این فکر میکردم برای همه می‌دانستم بود، همه فکر می‌کردیم آن فنجان و بشقاب ها با دو شاخه بابونه هایی که مودب و ساکت نشسته اند روی شیشه ها برای هرکه باشد قطعا برای من نیست، ولی من دقیق بیاد دارم، وقتی کودک بودم هرکسی اختیار دست زدن به آنها را داشت بجز من، و من در رویای کودکی حتا وقتی نمیدانستم ازدواج کردنی هم وجود دارد آرزو کردم آن آرکوروک ها برای من باشد و پروردگار دعای دخترک کوچک را شنید...

آدمیزاد واقعا عجیب است، در این چند وقتی که درحال بالا پایین کردن لیست جهیزیه و اصلی ها و فرعیات هستم تعداد خیلی زیادی سرویس آرکوروک و آرکوپال و آرکوزین و چینی و بلور کریستال و کوفت و زهرمار دیدم که هرکدام بارها و بارها از آن آرکوروک شش نفره جذاب تر و اعیانی تر اند ولی چشمِ انتظار من مانده است دنبال آن آرکوروکی که همه آنرا دیدند ولی من حتا دست به بیرون جعبه اش نزدم. آه بر این دنیا حتا اگر تمام آرکوپال ها و کریستال های دنیا جمع بشوند بوسه بر دستان من بزنند نمی‌توانند جای خالی آن آرکوروکی که در آن لحظه از آن محروم شدمرا پر کنند.

 

وحید

این عنوان اولین پست بعد از مزدوج شدن است، و از این ببعد تمام عنوان ها مطلب ها صفحات بعد بیشتر، توضیحات جملات از سید وحید خواهد بود، این مرد انقدر جزئیات و کلیات پر مغز و پر محتوایی دارد، انقدر که عاقل و خردمند و صبور است که الگوی منه ناسازگار و کج اخلاق و بد قلق شده است.

این مرد دنیاست، دنیایی که ظلم ها را در خود فرو میدارد ولی جوانمردی را به نمایش می‌گذارد.

وحید را آخر شب ها میبینم موقعی که خستگی در چشمانم لش کرده اند دود میکنند، ولی به وحید می‌رسد خستگی ها از چشمانم سقوط میکنند و جلوی پای وحید به رقص میآیند.

آه پروردگارا من شکر این نعمت را چگونه بجا آورم..؟!